Het is heerlijk als je altijd en overal jezelf kan zijn. Nog fijner is het wanneer je dat niet altijd hoeft te zijn. Dat had ik al snel door en dus stond ik als kleuter op de planken als kabouter. Geen idee wat ik deed maar veel indruk zal het op de schoolleiding niet hebben gemaakt. In groep 6 mocht heel de klas meedoen met het jaarlijkse kerstspel. Heel de klas behalve… ik. Na mijn teleurstelling te hebben uitgesproken werd mij beloofd dat ik een jaar later Jozef mocht zijn. Een glansrol! Maria en Jozef mochten samen met een echte baby het podium oplopen. Dat dit de allerlaatste scène was en dat er absoluut geen tekst mee gemoeid zou zijn werd mij uiteraard pas op het allerlaatste moment verteld.
Maar het bloed kruipt daar waar het niet gaan kan. In groep 8 schreef ik mijn eigen kerstpel en speelde ik op de vrijdagochtend ‘live’ mijn eigen radioshow. Het sluimerende talent bleef niet onopgemerkt en dat jaar speelde ik de manlijke hoofdrol in de eindmusical. Dr. Onno Zel: “Voor al uw problemen, ik help u er graag aan.”
Op de middelbare school was er weinig ruimte voor creativiteit. Het studiehuis werd geïntroduceerd, de 40-urige werkweek voor scholieren en de Tweede Fase. Dramalessen bestonden er nog niet en al waren ze er geweest, het gekozen bètapakket nam zoveel tijd in beslag dat er weinig tijd overbleef. Voor de kerstvoorstelling kwam je pas in aanmerking als je in je voorlaatste jaar zat en een theaterwerkweek in het zuiden van Limburg had gevolgd. Dus dat deed ik dan maar. Geen Jozef deze keer, maar de actualiteit van de jaren ’90: de opkomst van de mobiele telefoon, WorldOnline gaat naar de beurs en de Millennium Bug. In het laatste jaar zette ik ook mijn eerste schreden richting het cabaret. Tijdens een jaarlijks terugkerend festival deelde ik de tweede plaats van het cabaret-concours met klasgenoot Anne van Veen. Precies, de Anne van Veen die inmiddels een veel succesvollere theatercarrière heeft dan ondergetekende.